زمان انتشار:
۱۷/۰۲/۱۴۰۳
زن حامله یهودی که به حکم خلخالی اعدام شد
نصرت گوئل طلیعی یک زن یهودی ساکن شیراز بود و در یک آرایشگاه زنانه کار میکرد. متاهل بود و چهار فرزند داشت و در زمان دستگیری سه ماهه باردار بود.
در ۱۲ تیر ۱۳۵۹ عبدالحسین دستغیب، امام جمعه شیراز به خلخالی تلگراف میزند و میگوید: «تاکنون در شیراز هیچ کس اعدام انقلابی نشده و این ننگ بر پیشانی شیراز است». خلخالی به شیراز میآید و ۱۴ نفر را اعدام میکنند که یکی از آنان خانم نصرت گوئل بود. هیچ مدرکی علیه نصرت گوئل وجود نداشت و تنها به استناد حرف یک پاسدار سپاه، خلخالی این زن را اعدام میکند.
در واقع نیروهای خلخالی در پی زنی بنام زهرا بودند و بر اساس اظهارات فرمانده سابق سپاه شیراز، فاحشهای بنام زهرا در شیراز دستگیر شده بود. بچههای سپاه به خلخالی میگویند «زهرا یک میلیون داده و آزاد شده است». خلخالی میگوید: «بروید او را بیاورید» اما نیروهای سپاه آن زن را پیدا نمیکنند. نیروهای سپاه به همدیگر میگویند «خوب نیست که دست خالی برگردیم». به آرایشگاهی میروند و گوئل طلیعی را با خود میبرند نزد خلخالی. خلخالی در ابتدا گمان میکند نصرت گوئل همان زهراست. حاکم شرع به گمان اینکه ماموران خانم زهرا را نزد او آوردهاند از خانم گوئل طلیعی پرسیده بود: «زهرا؟» گوئل میگوید: «من زهرا نیستم و نصرت گوئل هستم». خلخالی میگوید: برو. زن بیچاره موقعی که حرکت میکند که برود یکی از اعضای سپاه در گوشی به خلخالی میگوید: «خود این زن هم دختر تلفنی (خانه فساد) دارد». خلخالی هم فوراً میگوید: برگرد و بلافاصله او را اعدام میکند. اعدام این زن باردار و اعدامهای دیگر در همان زمان اثر تلخی بر روان شهر شیراز گذاشت.
